เคยสังเกตมั้ยว่าเวลาให้อาหารปลาทองทีไร มันก็จะกินๆๆ
มีคนเคยบอกไว้ว่า ปลาทอง น่ะ มันจำไม่ได้หรอกว่ามันกินอาหารไปเมื่อไหร่
เพราะฉะนั้นเวลาเราให้อาหารมันเวลาใด มันก็จะกินๆๆ
แล้วถ้าให้เยอะเกินไป ก็จะเหมือนชูชกที่ท้องแตกตาย
ดังนั้นคนเราจึงเอาศัพท์คำว่า "ปลาทอง" ไว้ใช้กับพวกคนที่ขี้ลืม
ซึ่งแอนก็เป็นหนึ่งในนั้นที่มีฉายาว่า "ปลาทอง"
ส่วนหนึ่งก็มีคนชื่นชม เพราะเวลาใครมาปรึกษาอะไร เขาก็จะสบายใจ
ว่า...ที่มันพูดๆปรึกษามา พอผ่านพ้นวันนั้นไป แอนก็ลืมแล้ว...
อันนี้ไม่รู้ว่าดีสำหรับมัน ที่แอนสามารถรักษาความลับไว้ได้
หรือดีสำหรับแอนกันแน่ ที่ไม่ต้องมานั่งปวดหัวเรื่องของคนอื่น...
แต่ในทางกลับกัน แอนมักลืมของนู่นนี่นั่นเป็นประจำ
โดยเฉพาะเวลากลับบ้านทุกวันเสาร์ หรือ อาทิตย์
ไม่ลืมแว่นสายตา ก็ต้องลืมที่ชาร์ตแบตมือถือ หรือไม่ก็ลืมมันทั้งคู่
จนแม่บ่นประจำ ว่า "เป็นเด็กเป็นเล็กทำไมขี้ลืมซะแล้ว แก่ไปจะทำยังไง?"
เออ...จริง...แก่ไปชั้นมิจำอะไรไม่ได้เลยรึไง คิดแล้วก็ปวดหมอง
ไหนมีโฆษณาบอกกินแบรนด์ซุบไก่แล้วจะฉลาด ความจำดี
ดื่มไปก็หลายขวด เม็ดยาก็อัดซะหลายเม็ด ก็ยังลืม!
หรือเพราะความขี้ลืมมันซึมเข้าสู่กระแสเลือดซะแล้วก็ไม่รู้ (เฮ้อ!)
ถึงแม้จะใช้โน้ตแปะกันลืมของก็แล้ว แต่ยังมิวายซวยซ้ำซวยซ้อน
ลืมอ่านโน้ตที่แปะไว้ !!
เห้อ...ชีวิตหนอชีวิต
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...การปลง ก็เป็นอีกทางหนึ่งที่ทำให้เราสบายใจ อาเมน!...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น