กลางคืนที่น่าสงสาร...

เมื่อพูดถึง "กลางวัน" เรามักนึกถึง "แสงสว่าง"
เมื่อพูดถึง "กลางคืน" เรามักนึกถึง "ความมืด"

ทำไมคนเรามักกลัวกลางคืน?
...เพราะกลางคืนมีความมืดเข้าปกคลุมงั้นหรือ...
ทำไมเวลาพูดถึงเรื่องผีสางตอนกลางวันกลับดูไม่น่ากลัวเท่ากลางคืน?
...เพราะบรรยากาศที่วังเวงและเงียบเหงางั้นหรือ...
หรือเพราะกลางคืนเป็นช่วงที่ทุกคนอยู่ในห้วงนิทรา
เลยทำให้ช่วงเวลานี้ดูราวกับไร้ผู้คนเมื่อเทียบกับกลางวัน?
ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง...กลางคืนก็น่าสงสาร...
กลางวันได้เห็นผู้คนมากมายใช่ชีวิตภายใต้แสงอาทิตย์
แต่กลางคืนกลับเห็นเพียงหลังคาบ้านของผู้คนที่อยู่ในช่วงนิทรา
กลางวันได้เห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของผู้คน
แต่กลางคืนกลับเห็นคนหวาดกลัวกับความมืดมากกว่ารอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
ถ้ากลางวัน กับ กลางคืน มีหัวใจ...
กลางวันคงเปรียบได้กับเด็กที่ร่าเริงสดใสเฉกเช่นดวงอาทิตย์
และกลางคืนคงเปรียบได้กับเด็กที่เงียบเหงา แลดูอ้างว้างโดดเดี่ยว
ทั้งกลางวันและกลางคืนเปรียบดั่งเส้นขนานที่ไม่มีวันบรรจบกันได้
ทั้งสองเพียงแค่ทำหน้าที่ผลัดกันวันละ 12 ชม. เพื่อให้โลกนี้สมดุล
แต่ไม่ว่ายังไง...ฉันก็ยังสงสารกลางคืนอยู่ดี...

ที่มา : ตอนนั่งทำงานเสนอ Degree Project เบื้องหน้าเป็นหน้าต่างที่มีแต่ความมืดปกคลุมจนตัวเองรู้สึกกลัวความมืดนั้น แต่อีกใจก็คิดไปว่า หากกลางคืนมีชีวิต...มันก็คงน่าเศร้าใจไม่ใช้น้อย เพราะใครๆต่างก็กลัวความมืดที่กลางคืนหยิบยื่นให้