อิจฉาตัวเองในวัยเด็ก

'ไม่มีอะไรให้ทำ' เลยนอนเล่นได้ทั้งวัน
ยิ่งเติบโตขึ้น ก็ยิ่งรู้ว่าความเป็นเด็กมันสบายขนาดไหน

(ถ้าตัดเรื่องโดนพ่อแม่ดุว่าออกไปน่ะนะ)

'เป็นเด็กน่ะ สบายที่สุดแล้ว'

ทุกครั้งที่แม่พูดคำนี้ออกมา ตัวเราก็มักเถียงในใจว่ามัน 'ไม่จริง'

พอตอนนี้นั่งนึกย้อนกลับไป ก็อยากพูดกับแม่จังว่า 'ถูกต้องที่สุด'

แม่เคยเล่าเรื่องนึงให้ฟัง...เรื่องมีอยู่ว่า...
พระเจ้าได้สร้างสิ่งมีชีวิตขึ้นมาบนโลก

พระเจ้าสร้างวัว ให้ทำงานบนโลก มอบอายุให้ 30 ปี
แต่เจ้าวัวกลับค้านว่า 30 ปีมันเยอะไป ขอแค่ 10 ปีก็พอ

พระเจ้าสร้างหมา ให้คอยเห่าเฝ้าบ้าน จำนวน 30 ปี
แต่เจ้าหมารีบบอกว่า มันมากไป เหลือแค่ 10 ปีก็พอ

พระเจ้าสร้างลิง ทำหน้าหลอกเด็กให้มีความสุข 30 ปี
แต่เจ้าลิงกลับขอมีชีวิตแค่ 10 ปีก็พอ

พระเจ้าสร้างคน วันๆไม่ต้องทำอะไร มอบอายุให้ 20 ปี
แต่คนขอร้องพระเจ้าว่า '20 ปีมันจะไปพออะไร เอาอย่างนี้ไหม? ในเมื่อวัว หมา และลิงคืนอายุให้ท่านคนละ 20 ปี ขอจำนวนอายุนั้นให้ข้า' พระเจ้าก็ตอบตกลง

ดังนั้นจึงทำให้คนเราเกิดมาแล้วสุขสบายอยู่ 20 ปีแรก
20 ปีต่อมาทำงานเป็นบ้าเป็นหลังเหมือนวัว
20 ปีต่อมาคอยระวังความปลอดภัยของลูกๆเหมือนหมาเฝ้าบ้าน
และ 20 ปีต่อมา คอยทำหน้าตาหลอกลูกหลานให้มีความสุขเหมือนลิง