หัวใจเปลี่ยนไป

มีชายใจดีคนหนึ่งเข้ารอรับการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ
เขาเป็นคนใจดีมาก และทุกคนก็รับเขา
วันหนึ่งชายใจดีได้รับข่าวดี ว่าเขาสามารถผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจได้แล้ว
แต่ชายใจดีไม่รู้หรอกว่า ใครเป็นผู้บริจาคหัวใจให้เขา
ต่อมา...หลังจากชายใจดีออกจากโรงพยาบาลแล้ว
ได้เกิดเหตุฆาตกรรมต่อเนื่องขึ้นในหมู่บ้านของชายใจดี
ทุกคนต่างฮือฮากันเมื่อคนร้ายที่ถูกจับได้ คือชายใจดีที่สุดในหมูบ้าน
ปรากฏว่าหัวใจที่ถูกเอามาเปลี่ยน
เป็นหัวใจของฆาตกรต่อเนื่องของหมู่บ้านข้างๆ
เพราะเหตุนี้...ชายใจดีจึงต้องถูกโทษประหาร
และได้รับคำประนามจากผู้คนในหมู่บ้านที่เขารัก

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านแล้วสะเทือนใจเล็กๆ
คนธรรมดาอย่างแอนอ่านแล้วก็รู้สึกสงสารชายใจดี
แต่ถ้าในมุมมองกลับกัน...
หากคนที่ได้อ่านเรื่องนี้คือคนที่รอรับการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจล่ะ?
เขาจะรู้สึกอย่างไร?

บางทีคนเขียนเรื่องเล่าอะไรออกมา ก็ไม่ได้คำนึงถึงผู้อ่านที่อาจจะตกอยู่ในสภาวะเดียวกันกับตัวละครในเรื่องนั้นๆเลย

เหมือนคนทุกวันนี้...
ที่เอาแต่ใส่ใจเนื้อเรื่องของตัวเอง จนละเลยเนื้อเรื่องของคนอื่นไป
การเอาใจเขาใส่ใจเรา มันเป็นเรื่องที่สำคัญ
เพราะความผูกพันธ์มันบอบบาง มีอะไรกระทบนิดหน่อยก็ขาดผึงได้แล้ว

การพนัน

การพนันเป็นสิ่งไม่ดี !
รู้ทั้งรู้แต่ทำไมยังอยากจะพนัน?

การพนันคือดวง
การพนันคือการโกง
ไม่เฮงจริงก็โดนกินเรียบ...
แต่ 'ความโลภ' ก็ทำให้เราหลงเข้าไปสู่ทางนั้น

มีปีนึงครอบครัวแอนและเพื่อนแม่อีก 4 ครอบครัว
ได้ตกลงไปเที่ยวปอยเป็ดกัน แล้วข้ามไปยังเขมร
เชื่อไหม? บริเวณทางเข้ามีคนรอทำเรื่องเข้าเขมรอยู่เยอะมาก
จนแอนยังตกใจเลย เพราะส่วนตัวแล้ว ในตอนนั้นคิดว่าเขมรเป็นประเทศ
ที่ยังไม่ค่อยพัฒนาซักเท่าไหร่ คงเหมือนๆพวกชาวเขาของไทยเรา
ยิ่งเห็นขอทานเดินแบมือขอเงินตามท้องถนนเป็นจำนวนมากด้วยแล้ว
แอนก็ยิ่งคิดภาพเขมรในแง่ลบเข้าไปใหญ่

แต่สุดท้ายแอนก็คิดผิด !

เพราะตั้งแต่นั่งรถตู้แล้วถูกพาเข้าไปยังบริเวณคาสิโนแล้ว
เหมือนภาพขอทานที่พบตอนผ่านประตูเข้ามาหายไปในทันที
นี่มันเหมือนลาสเวกัสขนาดย่อมดีๆนี่เอง!!!

โรงแรมหรูเรียงรายกันเป็นแถบ
ยิ่งภายในตัวโรงแรมด้วยแล้ว...ระดับ 5 ดาวไม่มีผิด!!
ค่าพักคืนละ 20,000 บาท แต่เราจะได้เป็นชิพตาย
เพื่อเอาไปเล่นในบ่อน หากเล่นได้ก็เหมือนมาพักฟรี กินฟรี
(ทางโรงแรมที่แอนไปพักกินฟรีได้ 24 ชม)
ดังนั้นเมื่อถึงห้องพักกันแล้ว บรรดาพ่อแม่ก็พากันเข้าบ่อนไป
ส่วนเด็กๆก็จะเล่นกันเอง หรือไม่ก็ไปนั่งเล่นพนันแบบหยอดตู้กัน
แอนไปนั่งโยกสล๊อตแมชชีนกับน้องคนเล็ก
ส่วนน้องคนกลางไปนั่งเล่นแทงม้ากับลูกเพื่อนแม่อีก 3-4 คน
ส่วนเด็กเล็กก็ไปนั่งเล่นเกมเซ็นเตอร์ แต่มีผู้ใหญ่คอยดูแลอยู่คนนึง

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง...
เงินในกระเป๋าแอนกับน้องคนเล็กกลายเป็น 0 ในพริบตา
ส่วนน้องคนกลางยังคงเล่นแทงม้าแบบหยอดเหรียญอยู่
แอนกับน้องคนเล็กเลยไปนั่งดูคนอื่นเล่นพนันแบบอื่นๆกัน

1 ชั่วโมงต่อมา...
น้องคนกลางก็หมดตูดเดินมาหา แล้วเล่าให้ฟังว่า
'ตอนแรกเล่นจากเงิน 200 เป็น 500 แล้ว แต่เพราะอยากได้อีกเลยเล่นต่อ'
สุดท้าย...ก็หมด!!
ต่างจากลูกเพื่อนแม่อีก 2 คน เป็นคู่พี่น้องผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าแอน
เค้านั่งเล่นอยู่อีกฟากของน้องแอน จำนวนเงินเริ่มเล่นเท่ากัน
แต่พอตอนหมดเหมือนเฮงจริง แทงตัวอ่อนสุด แล้วตัวอ่อนสุดดันชนะ
ได้เงินทีห้าร้อยกว่าบาท !!!! แล้วพอ! ไม่เล่นต่อ...
ทำให้แอนคิดได้ว่า คนเราล้วนมี 'ความโลภ' เหมือนกันหมด
ตอนแอนนั่งโยกสล๊อต แอนก็ไม่คิดอะไรอื่นนอกจากอยากได้เงิน
แม้ทุกครั้งที่โยก เรามักจะเสียเงินตาละ 20 แทนที่จะได้
ถ้าตอนนั้นแอนคิดได้ แล้วหยุด! แอนก็คงไม่เสียตังค์จนหมด
แต่เมื่ออยู่ตอนนั้น เมื่อรู้ตัว แอนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะ 'หยุด' หรือเปล่า?

พูดอย่าง เข้าใจอย่าง

มีหลายครั้งเลยเหมือนกัน ที่เราพูดอย่าง แล้วคนอื่นเข้าใจไปอีกอย่าง
ไม่รู้ว่าเราพูดจากำกวมเอง หรือว่าคนที่เราพูดด้วยไม่เข้าใจกันแน่
การใช้ภาษาบางทีก็ดูง่ายๆ เพราะเป็นภาษาที่เราใช้มาตั้งแต่เกิด
แต่บางทีก็ดูมันซับซ้อนเหลือเกิน เวลาที่ใช้มันแล้วผิดพลาด
อาจเพราะมันจำกัดด้วยเรื่องของอายุ เพศ การศึกษา ที่อยู่ หรืออื่นๆก็แล้วแต่ด้วย จึงทำให้การสื่อสารบิดเบือนไปได้

โฟม กับ พลาสติก

วันนี้ตอนเดินกลับหอก็แวะหาของกินก่อนขึ้นห้อง
พอดีเดินผ่านรถเข็นขายบรรดาหมูคู่กับข้าวเหนียว
เลยเลือกซื้อข้าวเหนียวหมูฝอยมา 1 กล่องมาทานเป็นข้าวเย็น
ตอนที่นั่งมองป้าเขาตักข้าวเหนียวและหมูฝอยใส่กล่องโฟม
ก็คิดแล้วว่า อาหารทุกอย่างถ้าซื้อกลับบ้านนี่ ยังไงก็หนีไม่พ้นโฟม กับถุงพลาสติกเลยจริงๆ
พอคิดมาถึงตอนนี้ ก็คิดต่อไปว่า ถุงขนม ขวดน้ำ แก้วน้ำ ทั้งหมดนี้ก็ทำจากถุงพลาสติกทั้งนั้น
เวลาซื้อขนม หรือของกิน เราไม่ได้คิดถึงเรื่องการทำลายหรอก
เราเพียงแค่ซื้อ กิน แล้วก็ทิ้ง ไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่าทิ้งแล้วขยะที่เกิดจากโฟม และพลาสติกเหล่านี้จะถูกย่อยสลายยังไง แล้วจะมีภัยต่อโลกหรือเปล่า
แต่จะหลีกเลี่ยงสิ่งเหล่านี้ไปก็ทำได้ยากอีก
เพราะมันคือส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน ที่ทุกวันเราต้องเจอ ต้องใช้
ในฐานะนักศึกษาออกแบบแล้ว ก็อยากให้มีการออกแบบอะไรสักอย่างเพื่อมาทดแทนส่วนตรงนี้จังเลย อย่างน้อยๆเป็นโฟม หรือพลาสติกที่ใช้แล้วย่อยสลายโดยไม่ทำลายธรรมชาติได้ก็ดี

ฉายา

ไม่ว่าจะเป็นตอนประถม มัธยม หรือแม้กระทั่งมหาลัย
เมื่อเปลี่ยนกลุ่มเพื่อน ฉายาของแต่ละที่ก็จะเปลี่ยนไป

ฉายา...มาจากอะไรล่ะ?
ฉายาก็คงมาจากความเป็นตัวเราที่คนอื่นมองเห็นล่ะมั้ง
คนอื่นเห็นเรามีนิสัย ลักษณะเด่นอะไร เขาก็จะเอามาตั้งเป็นฉายาให้

แล้วอย่างนี้มันดีไหมล่ะเนี่ย?
มันอาจจะดีตรงที่มันได้แสดงถึงความสนิทสนมในหมู่เพื่อน
แต่ก็มีคนจำพวกหนึ่ง ที่ถูกตั้งฉายาเพราะถูกล้อเลียนเหมือนกัน
สรุปก็คือ ฉายา มันจะดีหรือไม่ ขึ้นอยู่ที่กับสถานภาพของผู้ถูกเรียก..?

ฉายาถือว่าเป็นแฟชั่นได้มั้ย?
แอนว่ามันคือ 1 ในแฟชั่นของหมู่วัยรุ่นเลยล่ะ
ไม่อย่างนั้นคงไม่มีใครขยันตั้งฉายากันให้ถ้วนหน้าอย่างนี้
แล้วถ้าทุกคนเอาแต่ใช้ฉายาเรียกกัน ชื่อเล่นก็คงน่าสงสารแย่

ป่วยอีกแล้ว -*-

ร่างกายคนมันช่างเปราะบางนัก...

ตื่นเช้ามายังสบายดีอยู่แท้ๆ
แต่พอกินข้าวกลางวันเท่านั้นแหละ
อีก 1 ชั่วโมงต่อมา ถึงกับวิ่งเข้าห้องน้ำแทบไม่ทัน
หลังจากนั้นก้อนอนทรมานทั้งวัน

อย่างว่า...
อนาคตมันไม่แน่นอนจริงๆ

อิจฉาตัวเองในวัยเด็ก

'ไม่มีอะไรให้ทำ' เลยนอนเล่นได้ทั้งวัน
ยิ่งเติบโตขึ้น ก็ยิ่งรู้ว่าความเป็นเด็กมันสบายขนาดไหน

(ถ้าตัดเรื่องโดนพ่อแม่ดุว่าออกไปน่ะนะ)

'เป็นเด็กน่ะ สบายที่สุดแล้ว'

ทุกครั้งที่แม่พูดคำนี้ออกมา ตัวเราก็มักเถียงในใจว่ามัน 'ไม่จริง'

พอตอนนี้นั่งนึกย้อนกลับไป ก็อยากพูดกับแม่จังว่า 'ถูกต้องที่สุด'

แม่เคยเล่าเรื่องนึงให้ฟัง...เรื่องมีอยู่ว่า...
พระเจ้าได้สร้างสิ่งมีชีวิตขึ้นมาบนโลก

พระเจ้าสร้างวัว ให้ทำงานบนโลก มอบอายุให้ 30 ปี
แต่เจ้าวัวกลับค้านว่า 30 ปีมันเยอะไป ขอแค่ 10 ปีก็พอ

พระเจ้าสร้างหมา ให้คอยเห่าเฝ้าบ้าน จำนวน 30 ปี
แต่เจ้าหมารีบบอกว่า มันมากไป เหลือแค่ 10 ปีก็พอ

พระเจ้าสร้างลิง ทำหน้าหลอกเด็กให้มีความสุข 30 ปี
แต่เจ้าลิงกลับขอมีชีวิตแค่ 10 ปีก็พอ

พระเจ้าสร้างคน วันๆไม่ต้องทำอะไร มอบอายุให้ 20 ปี
แต่คนขอร้องพระเจ้าว่า '20 ปีมันจะไปพออะไร เอาอย่างนี้ไหม? ในเมื่อวัว หมา และลิงคืนอายุให้ท่านคนละ 20 ปี ขอจำนวนอายุนั้นให้ข้า' พระเจ้าก็ตอบตกลง

ดังนั้นจึงทำให้คนเราเกิดมาแล้วสุขสบายอยู่ 20 ปีแรก
20 ปีต่อมาทำงานเป็นบ้าเป็นหลังเหมือนวัว
20 ปีต่อมาคอยระวังความปลอดภัยของลูกๆเหมือนหมาเฝ้าบ้าน
และ 20 ปีต่อมา คอยทำหน้าตาหลอกลูกหลานให้มีความสุขเหมือนลิง

อะไรที่เรียกว่าสมบูรณ์

Perfect!!!

สมบูรณ์แบบ!!!

ยังไง? ตรงไหน? จริงหรือ?

2 คำนี้ใช้อะไรเป็นมาตรฐานในการวัด?
คำตอบก็คือ มาตรฐานของคนแต่ละคน

คนที่มีความรู้น้อย มองอะไรที่สวยหรูก็คงคิดว่านี่แหละ สมบูรณ์แบบ
แล้วคนที่มีความรู้เยอะล่ะ? เค้าจะหาความสมบูรณ์แบบได้จากไหน?
ยิ่งคนที่เก่งที่สุดในโลกแล้ว เค้าจะมองว่าโลกนี้เป็นอย่างไรกัน?

ภาษาวิบัติ

ใจ-จัย-จาย-ไจ
ใคร-คัย-คราย-ไค-ครัย
ทำไม-ทามมาย-ทัมมัย-ทะมัย
ฯลฯ

เนื่องจากภาษาไทยมีพยัญชนะ สระ และวรรยุกต์ เยอะเกินไปรึเปล่านะ คนไทยในสมัยนี้จึงได้เปลี่ยนแปลงคำให้ (ดูเหมือน) เข้ากับวัยรุ่นมากยิ่งขึ้น

สำหรับแอนแล้ว มันทำให้เหมือนกับเสียงพูดเสียมากกว่า
เพราะเสียงพูดมันสามารถบ่งบอกอารมณ์ของผู้พูดได้
แต่เวลาพิมพ์ลงไปในบอร์ดคอมเม้นท์ หรือแชทกัน
ผู้รับสารไม่มีทางรับรู้ได้เลยว่า คนพิมพ์ พิมพ์มาด้วยอารมณ์แบบไหน
ดังนั้น จึงได้มีคำแสลงขึ้น เพื่อให้คนอ่านรับรู้ได้ถึงอารมณ์
เช่น คำว่า 'ขอบใจนะ' มันดูเหมือนแข็งๆไป
แต่ถ้าพิมพ์เป็น'ขอบใจน้า' ก็จะทำให้คำๆนั้นดูเบาลง และเป็นมิตร
แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม มันก็ทำให้ภาษาวิบัติ
และเมื่อเวลาพิมพ์อะไรที่เป็นราชการ มันจะแย่ตรงที่เราติดภาษาวิบัติมาใช้

ชีวิตสบาย?

วันนี้นั่งคุยกับพี่ ว่า 'อยากใช้ชีวิตแบบไหน?'
แอนก็ตอบไปว่า 'อยากมีชีวตที่สุขสบาย'
ก็นั่นแหละ สุขสบายที่ว่า หมายถึงอะไรบ้าง?
แอนก็บอกไปอีกว่า...

ขอแค่มีข้าวกินอิ่ม

มีงานที่มั่นคง

มีบ้านในฝันซักหลัง

มีรถให้ขับไปไหนมาไหน

แล้วพอถึงวันหยุด ก็พักผ่อนให้เต็มที่

พอบอกไปทั้งหมดนี้ พี่ก็ถามมาต่อว่า...
แล้วทั้งหมดนั่น กว่าเราจะได้มา มันไม่เรียกว่า 'ลำบาก' หรอ?
อืมมม...จริง!!
คนเรามักคิดแค่ว่า อยากมีชีวิตที่สุขสบาย
แต่กว่าจะได้ความสุขสบายมา เราก็ต้องเจอกับความลำบาก!
คนเกิดมา ฐานะมีไม่เท่ากัน
เราแค่โชคดีที่มีกินมีใช้ ไม่ลำบากตั้งแต่เด็ก
แต่หนทางข้างหน้าหลังจากเรียนจบล่ะ?
เราก็ต้องทำงานเพื่อหาเลี้ยงตัวเอง เลี้ยงครอบครัว
ไม่งั้นก็ 'ไม่มีกิน!'
แล้วอย่างนี้ เมื่อไหร่กันนะ ที่เราจะได้ 'มีชีวิตที่สุขสบาย' ตามที่ฝันไว้

สี

สี แต่ละสีให้อารมณ์ความรู้สึกแตกต่างกัน

ทุกคนเข้าใจข้อนี้ดี

จึงได้เอาสีมาใช้ในงานศิลปะเสียส่วนใหญ่

แล้วก็ใช้กันอย่างสิ้นเปลือง

โดยที่ไม่รู้เลยว่า

บางที...แค่สีก็ตอบโจทย์ไม่ได้

ดวง

ดวงผูกคู่กับคน
ดังนั้นการทำนายดวง จึงเกิดขึ้น
ถามว่า เชื่อเรื่องการทำนายดวงมั้ย?
ถ้าใครถาม ก็จะตอบว่า 50/50
แต่เวลาเสี่ยงเซียมซีแล้วได้ใบไม่ดี
ก็จะเอาวางไว้ที่เดิม แต่ถ้าได้ใบที่ดี
ก็จะเก็บติดตัวไว้ในกระเป๋าสตางค์
สุดท้ายตัวเราเองก็เป็นอีกคนหนึ่ง
ที่เก็บเรื่องดีเข้าตัว เรื่องชั่วไม่เก็บเข้า

ในหัวเราคิดอะไรอยู่

ทุกคนล้วนมีความคิดเป็นของตัวเอง
นี่เป็นเรื่องจริงที่ไม่ว่าใครก็คงเห็นด้วย
ทุกคนมีฝันอันบรรเจิด
แต่ฝีมืออาจทำให้เราคว้าฝันนั้นไม่ถึง
แต่นั่น...มันก็เป็นเพียงข้ออ้างของเราเท่านั้นเอง...
คนเราเกิดมา หากไม่มีพรสวรรค์ แต่ก็ยังมีพรแสวง
แสวงหาความรู้เอง ฝึกฝนฝีมือเองได้ ถ้าคิดจะทำ

ในหัวของเราคิดอะไรอยู่...?
คิดที่จะใฝ่หาความรู้บ้างไหม
หรือแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปวันๆ

แล้วเวลาทำงาน
ในหัวของเราคิดอะไรอยู่...?
คิดงานเพื่อให้ตอบโจทย์ได้
หรือคิดทำงานเพื่อแค่ให้รอดพ้นตอนส่งงานไปได้

ความคิดมันสื่อออกมาผ่านการกระทำ..

อารมณ์ความรู้สึก

ว่ากันด้วยเรื่องอารมณ์ความรู้สึกแล้ว
เป็นอะไรที่เล่นด้วยยาก
เพราะต่างคนต่างแบบ ต่างความรู้สึกนึกคิด
จะไปบังคับให้คนอีกคนชอบหรือเกลียดแบบเดียวกับเรา ก็คงเป็นไปได้ยาก
ยิ่งเราเรียนออกแบบด้วยแล้ว
การใส่ความคิด และความรู้สึกของเราลงไปในงานมากเกินไป
ก็เป็นเหมือนกับดาบสองคม ที่จะฆ่าเราให้ตายคาที่ไปเลยตอน Present งาน หรืออีกด้านก็คือคนอื่นๆคล้อยตามและเห็นดีเห็นงามด้วย
แต่จากประสบการณ์ ดูท่าความเป็นไปได้อันหลังจะน้อยมากจริงๆ

รักแม่ทุกวัน

ทุกวันของเราคือวันของแม่
ทุกวันของแม่คือวันของ...?

1 ปี มี 365 วัน
ใน 365 วันนั้น มีวันแม่ 1 วัน
ซึ่งก็คือวันที่ 12 สิงหา
ทุกคนก็แห่กันบอกรักแม่ในวันนั้น
ทั้งๆที่แม่อยู่กับเราแทบจะทุกวันใน 365 วัน

ทำไมเราไม่เลือกที่จะแสดงความรักกับแม่ทุกวัน
แทนที่จะมาแสดงว่ารักแม่กันเหลือเกินเพียงแค่วันเดียว?

ก่อนจะออกจากบ้าน ยกมือไหว้แม่ บอกรักแม่ หอมแก้มแม่
กลับถึงบ้านเข้าไปกอดแม่ นวกไหล่ให้แม่
ก่อนนอน บอกรักแม่ บอกแม่ให้ฝันดี
จะดีแค่ไหนหากเราทำทั้งหมดนี้ให้ได้ในชีวิตประจำวัน
คนเป็นแม่ เพียงแค่ได้ยินคำว่ารักจากลูก
ก็ทำให้หัวใจชื่นบานไปทั้งวันแล้ว

ให้ทุกวันของแม่เหมือนวันของเรา
แล้วเราจะรู้ว่าความสุข มันอยู่ใกล้ๆแค่นี้เอง

เกี่ยวโยง

ตัวอย่าง...
เบา = ไม่หนัก
บาง = โปร่งใส / ไม่หนา
แต่เวลาเอา 2 คำนี้มารวมกัน เรากลับได้ความหมายใหม่!!

ภาษาไทยหลายๆคำ เกิดจากการผสมคำเพื่อให้เกิดความหมายใหม่ โดยที่คำ 2 คำนั้นอาจจะมีความหมายใกล้เคียงกัน หรือไม่เกี่ยวข้องกันเลย

มองจากตรงนี้ ทำให้คิดได้ว่า...
หลายสิ่งที่ไม่เกี่ยวโยงกัน หากเราจัดระเบียบดีๆ
ก็สามารถนำมันมาเกี่ยวโยงกันได้

คำคม "ดี-เลว"

ดีต่อหน้า เลวลับหลัง

ทำดีไม่ได้ ทำชั่วล่ะถนัดนัก

เรื่องดีๆเอาใส่ตัว เรื่องชั่วๆเอาใส่คนอื่น

3 ประโยคก้อคงเกินพอ
ไม่เจอกับตัวคงไม่รู้สึกถึง 3 ประโยคข้างต้นนี้!!!

งงกับชีวิต

เคยรู้สึก งงๆ กับชีวิตตัวเองบ้างไหม?
ตื่นมาไม่รู้ว่าจะเริ่มจากทำอะไร
เลยต้องเดินเข้าห้องน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน
เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าไปอาบน้ำ
ทุกวันนี้ไม่รู้ว่าเราใช้ชีวิตจากความเคยชินของชีวิตประจำวัน
ใช้ชีวิตเพราะเราได้วางแบบแผนการดำเนินชีวิตประจำไว้กันแน่!

มันเป็นเรื่องที่ฟังดูแล้วน่ากลัวนะ
เพราะถือว่าเราได้ปล่อยให้ชีวิตเราไหลไปพร้อมๆกับกาลเวลาง่ายๆ
เหมือนความเคยชินเป็นตัวพาเราไป ไม่ใช่ตัวเราเป็นคนพาชีวิตเราไป
แล้วถ้ามันเกิดขึ้นทุกวัน อะไรจะเกิดขึ้น

ประเทศไทย

ตกลงตอนนี้ประเทศเรากำลังอยู่ในระบบการปกครองที่เรียกว่า...อะไรกันแน่?
ถ้าจะบอกว่าประเทศไทยยังคงใช้ระบบการปกครองแบบ "ประชาธิปไตย" อยู่ นั่นคงไม่ใช่คำตอบเสียแล้ว

ค่านิยมของผู้ปกครอง

สอบ...ต้องได้คะแนนดีๆ ไม่งั้นจะไม่มีงานทำ
เรียน...ต้องให้ได้เซอร์ ต้องได้เกียรตินิยม
มหาลัย...ต้องของรัฐ เอกชนมันพวกเอ็นฯไม่ติด
คณะ...คณะนู้นสิ คณะนี้สิ มีงานทำ ชัวร์!
เรียนจบ...3ปีครึ่ง หรือตามเกณฑ์เท่านั้น มากกว่านั้นถือว่าโง่!


ทำไมพวกผู้ใหญ่ถึงชอบคิดกันอย่างนี้?
การได้เรียนที่ดีๆ การเรียนได้คะแนนเยอะๆนั้น จะประสบความสำเร็จด้านชีวิตการงานได้จริงๆน่ะหรือ?
หากเรียนไม่เก่ง เข้ามหาลัยเอกชน ไม่ได้เกียรตินิยม ถือว่าเราล้มเหลวไปขั้นหนึ่งแล้วอย่างงั้นหรือ?

ไม่จริงหรอก....
เพราะส่วนตัวแล้ว แอนไม่คิดอย่างงั้นเลย
แน่นอนว่า เรียนเก่ง ยังไงก็ต้องดีกว่าคนเรียนไม่เก่ง
แต่เรียนเก่งแล้วใช้ชีวิตอยู่ได้แค่ภายใต้ของตำราเรียน
แล้วจะสามารถเรียนรู้ชีวิตของความเป็นคนได้อย่างไร?
คนเราไม่ใช่เครื่องจักร ที่เรียนรู้อยู่ได้เพียงภายใต้กฏเกณท์ของความรู้เท่านั้น
(งงล่ะสิ แอนก็งง แต่แอนรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ)

คนเรียนเก่งตกงานมีออกเยอะแยะไป
ในขณะที่คนเรียนไม่เก่งมีงานดีๆทำ ก็ถมเถไป
ค่าเกียรตินิยมจะมีค่าเท่าไหร่กันเมื่อเริ่ม start เงินเดือน
คำตอบคือ 200-500 บาท !!
แต่นี่แหละคือสิ่งที่ผู้ปกครองของใครหลายๆคนต้องการ
โดยที่พวกเขาคงไม่รู้เลยว่า มันสร้างแรงกดดันให้พวกเรามากน้อยแค่ไหน...

1

เดือนใหม่! เหมือนเริ่มต้นนับ 1 ใหม่
หลายๆคนคงชอบคิดที่จะเริ่มต้นอะไรใหม่ๆ ไปพร้อมๆกับเลข 1

ปีใหม่ 01/01/?? เริ่มต้นใหม่กับชีวิต

ขึ้นเดือนใหม่แล้ว ต้องปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น

ถึงวันจันทร์ เข้าอาทิตย์ใหม่แล้ว ต้องตั้งใจทำงาน

ทำไมถึงชอบคิดกันอย่างนี้ ทั้งๆที่ตั้งใจทำวันไหนก็ได้?
ว่าไปนั่น แต่ตัวแอนเองก็ยังชอบกับอะไรแบบนี้เสมอ
ทั้งๆที่มันก็เป็น 1 ในวันเดิมๆ ที่ซ้ำๆกันทุกๆปี
แต่เราก็ยังคงตื่นเต้นกับมัน